Kerst tot Passion dag 5 - 50plusser.nl
dag 5 met Bridget Maasland
zaterdag 28 februari 2015
dinsdag 24 februari 2015
woensdag 18 februari 2015
maandag 16 februari 2015
zondag 1 februari 2015
Ik
moest vanmorgen denken aan die nachtuitzending met Theo Stokkink. Ik
stond voor het raam en staarde naar buiten. Opgevroren sneeuw en harde
wind. Hier en daar een kale kerstboom. Theo zou toch nu wel moeten
komen, de uitzending begon om 12 uur, ik stond al een half uur voor het
raam te darren. Hoe lang is het eigenlijk rijen van Amsterdam naar
Hilversum door de sneeuw. Zou hij vergeten zijn dat ik mee zou gaan? In
de toekomst zou iedereen een mobiele telefoon moeten hebben en overal
bereikbaar moeten zijn, ook in de auto.
Een
Volvo Amazone, hij knipperde met de lampen, ik stormde naar buiten. Wat
ben je laat man, het is vijf over half twaalf! Dat halen we nooit! Ha
Jacques zei Theo, maak je geen zorgen ik doe dit iedere week weet je
wel? We gaan een te gekke uitzending maken.
We
reden de nacht in, ik vond dat hij nogal hard reed op slechte wegen. In
de toekomst zouden overal borden staan om te wijzen op bevroren
weggedeelten en borden om de maximum snelheid aan te geven.
Op
de Vreelandseweg werd ik erg nerveus. We reden tussen de plassen, de
weg was smal, de sneeuwjacht maakte niet duidelijk waar we precies waren
op de weg. In de toekomst zou die verwarmd worden, dat wist ik zeker.
Het was middernacht, we reden Hilversum binnen. Het nieuws, harder man,
we zijn te laat! In de HCK startte een technicus de begintune.
We
kwamen aan op het mediapark in Hilversum. Een prachtig heidegebied met
een paar gebouwen die daar idyllisch geplaatst waren met de plechtige
belofte dat het natuurgebied ongerept zou blijven en de garages
onzichtbaar onder de grond zouden komen. Let op dacht ik, in de toekomst
is dit een bedrijvenpark met overal toegangswegen, portiershuisjes,
slagbomen, een ondoordringbare vesting.
We
stapten het radiopaviljoen binnen, de portier was even weg. Beneden in
de studio zat Joke Brandsen al met een blocnote, een asbak en een
telefoon binnen handbereik. Het was acht over twaalf, de begintune liep
nog steeds. Zo, dus dat heb je alvast geleerd Jacques, zei mijn mentor,
altijd een lange begintune nemen, tien minuten is niks.
Het
werd een mooie nacht. Een presentator, een assistente, een technicus en
ik als bijrijder. Een kleine cel met gedempt licht. Alleen met de
luisteraar. Radio is één op één zei Theo, bel aan, kom bij hem thuis,
kruip tegen hem aan. Nooit een publiek toespreken, alleen hem of haar.
Hoeveel luisteren er zo ’s nachts? Geen idee. Dat wordt niet gemeten.
Niet zo veel als overdag. Een miljoen of zo.
Joke
noteerde de gegevens van de plaat. Van der Graaf generator. In de
toekomst mogen er alleen platen gedraaid worden die op geschiktheid
getest worden door een proefpanel, net als bij de pakjessoep dacht ik.
Presentatoren worden niet meer op smaak of muziekkennis aangenomen maar
worden een soort feestleiders of kindercrèchemedewerksters. We gaan de
hele nacht dansen. Alles beter dan Van der Graaf Generator, bedacht ik
ook nog, terwijl de technicus Kevin Coyne startte.
Joke
had de artiestenlijst bij zich. Daar stonden de bedragen op die ze
ontvingen als ze op de radio verschenen. Ik kreeg 225 gulden, Rob de
Nijs en Willeke Alberti 400 gulden en een bandje 1000 gulden. Voor het
voorlezen van een gedicht, ontving een dichter 70 gulden. In de toekomst
komen bandjes voor niks spelen dacht ik. Misschien wel twee op een
nacht. Ze verdienen zo weinig dat ze voor niets willen werken, als hun
naam maar genoemd wordt en ze zich kunnen laten horen. Ik zweer het je
dat ik een hele nacht gedichten zal kunnen voorlezen, zonder dat dat ook
maar één cent hoeft te kosten. Zó blij zijn de dichters dan dat hun
werk wordt voorgedragen.
Ben
je er nog Jacques zei Theo, of val je in slaap? Kondig jij de
McGarrigle Sisters maar aan met hun nieuwe hit Complainte pour St
Catherine. Ik denk aan de toekomst Theo zei ik, ik ben altijd bezig met
de toekomst. Wacht even zei Theo, een beller. Een bak herrie van een
café in Brabant, opgewonden stemmen, ik wil een ploatje oanvroage, we
kunnen nie weg hier, tus te glad… we blijve moar doorzuupe vanag… hedde
gij de twee Pinte met zakkus efkes door…
Dat
blijft dacht ik, tot drie uur dronken mensen aan de lijn. Ja
goedenmorgen klonk het. Hier wachtmeester De Jong van de Porschegroep
Gelderland. Ik wilde mijn collega’s van de Porschegroep Brabant de
hartelijke groeten doen…wie nog op de weg moet zijn moet het kalm aan
doen want het is hier en daar glad.
Dat blijft dacht ik. Tegen vieren nuchtere stemmen van mensen aan de lijn die voor hun beroep op de weg zitten, nachtdienst hebben, vroeg op moeten. Nog twee uur dacht ik. Joke bracht mijn zesde kopje koffie en keek me raadselachtig aan.
Dat blijft dacht ik. Tegen vieren nuchtere stemmen van mensen aan de lijn die voor hun beroep op de weg zitten, nachtdienst hebben, vroeg op moeten. Nog twee uur dacht ik. Joke bracht mijn zesde kopje koffie en keek me raadselachtig aan.
©Jacques Klöters
Abonneren op:
Posts (Atom)